Eerste weken in Pokhara

Na een aantal dagen in Kathmandu, was het tijd om door te reizen naar Pokhara. In Pokhara zal ik de komende weken in een gastgezin verblijven en daar zal m'n vrijwilligerswerk echt van start gaan. Om 6 uur 's ochtends werd ik opgehaald om me naar de bus te brengen. De organisatie had een ticket voor de zogenaamde toeristenbus geregeld omdat deze bus er 7 uur over doet en de lokale bus 5 uur. In Nederland zou niemand waarschijnlijk de trage bus nemen, maar nu was het juist beter omdat keihard rijden door bergpassen niet zo heel fijn is met steile afgronden en smalle paden. In de bus waren nog 2 Nederlandse vrouwen die 2 weken medische hulp gingen verlenen in gebieden die getroffen waren door de aardbeving. Zij hebben een tijd geleden jarenlang in Pokhara gewoond. Erg leuk om hun verhalen te horen hoe hun leven er toen uit zag. Daarnaast konden ze vloeiend Nepali, ten minste zo leek het ;). 

Aangekomen in Pokhara zou Ramesh, de man van het gastgezin, mij ophalen van het busstation. Ik zag nog niemand dus ik ging even relaxen bij alle taxi chauffeurs. Ik had geen haast dus dat was prima ( bizar he, dat ik geen haast heb, ik moet er zelf ook nog aan wennen ;). Een uur later dacht ik, ach ja ik bel hem wel even, en wat bleek, hij zat bijna naast mij, al een uur op me te wachten haha. 
Aangekomen bij zijn huis heb ik de rest van de familie ontmoet. Gita, de vrouw van Ramesh, Garima, de dochter van 15, Trishala: nicht, Dhan kumari: oma en de hond: Sheru. In dit huis zal ik de komende 6 weken verblijven. Het is allemaal een stuk 'minder luxe' dan bij het gastgezin in Kathmandu. Al ben ik er inmiddels achter gekomen dat ik wel in een goede wijk woon. De slechte wijk heb ik inmiddels ontdekt en dan begrijp je wel waarom Nepal in de top 10 staat met armste landen van de wereld. Helaas is er geen WiFi en voor internet moet ik dus naar een cafe/ restaurant of internetcafe. Het me daarom ook nog niet gelukt om de video te uploaden die ik gemaakt heb te uploaden. Hopelijk lukt dat later nog. In Pokhara zie je weinig tot niets aan verwoestingen door de aardbeving. Er is mij verteld dat dat dat komt door de ondergrond, waarbij deze in Pokhara met name uit rotsen bestaat en in Kathmandu uit modder. Daardoor zal de omgeving van Kathmandu altijd meer schade ondervinden van een aardbeving dan Pokhara. Ik ben hier dus wel even veilig;). In de kleine afgelegen dorpen rondom Pokhara zijn wel veel huizen verwoest doordat deze slecht gebouwd waren. 
Pokhara is veel rustiger dan Kathmandu. Er is relatief weinig verkeer, het is omgeven door het Annapurna gebergte en een fantastisch meer: Phewa Tal. Uit mijn slaapkamer raam kijk ik uit op de besneeuwde toppen van Annapurna I (8091m) als het helder weer is. Qua weer is het elke dag erg warm: tussen de 30 en 35 graden en soms regent het even in de namiddag of 's avonds. Dat is wel fijn want dat koelt het tenminste een beetje af. Regelmatig (paar keer per dag) valt de stroom uit en dan moeten we het 's avonds doen met kaarsen. Overdag is het dan nog warmer in de klaslokalen omdat dan de ventilator niet werkt. Inmiddels ben ik hier wel aan gewend, maar deze hitte werkt niet echt motiverend voor de kinderen op school, vooral niet na de tiffin break (lunch).

Na een paar dagen in Pokhara zit er al een soort van structuur in m'n leven hier. Soms sta ik op om half 6 om dan van 6 tot 7 samen met Ramesh een wandeling te maken. De laatste tijd skip ik die wandeling omdat ik vaak te moe ben. Het leven hier begint al rond 5-6 uur omdat het dan nog een beetje te doen is wat betreft warmte. Om 7 uur staat de thee klaar en dan om 9 uur dal baht als ontbijt. Dal baht eten ze hier sochtends en savonds en bestaat uit rijst, groenten en een linzensoepje, erg kruidig en pittig. Dit wordt gegeten met alleen de rechter hand, dus zonder lepel of vork. Het duurde even voordat ik het onder de knie had, maar nu ben ik er al best goed in geworden. Na dal baht loop ik naar school in ongeveer 15 minuten. Om 10.00 uur gaat de bel en begint de prayer/ensembly. Elke klas moet in een rij staan (uiteraard meisjes en jongens apart) en 1 van de leraren (die vroeger in het leger heeft gezeten) schreeuwt vervolgens wat ze moeten doen. Handen omhoog, pasje opzij etc. Uiteraard volgt daarna het volkslied en daarna vervolgen de leerlingen zich naar de klas. Ik was in het begin was ik even in shock toen dit gebeurde, maar inmiddels ben ik er aan gewend. Tot de tijd dat de leraar de klas binnen komt, moeten ze liedjes zingen. Soms kan dat wel even duren want de leraren hebben niet zo'n haast. 
Samen met de leraar Engels: Bed Hari heb ik een timetable samengesteld. In het begin had ik 6 klassen op een dag, maar dit heb ik maar gewijzigd in 5, want het was anders echt niet te doen. Met hem doe ik 3 klassen samen en de andere twee doe ik zelf, aangezien de lerares Engels zelf geen Engels kan. Ze zit dan een beetje achterin de klas en slaat af en toe wat leerlingen als ze niet opletten. Soms handig, maar totaal niet effectief. Maar goed, laten we het erop houden dat het cultuurverschillen zijn. Gelukkig vindt ze mijn lesgeef kwaliteiten fantastisch, dus ik mag nog even blijven ;). In het begin had ik ook nog de nursery class. Dit zijn kindjes van 3-6 jaar oud. Enorm schattig en iedereen wil aandacht van je, maar echt lesgeven aan hen zonder dat je Nepali kent is erg lastig. Dus nu ga ik af en toe even langs, als ik tijd heb. Meestal vallen de kindjes direct als ik binnen kom al over me heen omdat ze allemaal willen laten zien hoe goed ze abc kunnen schrijven. Ik heb de stickers die ik heb gekregen van de PLUS collega's meegenomen om ze nog meer te motiveren, en dat werkt zeker! Met alle slingers heb ik hun klaslokaal versierd en ze zijn al druk bezig met de potloden en kleurplaten. 
De lessen zijn voor mij rond half 4 afgelopen. Daarna ga ik naar een weeshuis. In totaal wonen er 13 kindjes die of wees zijn, op straat aan het zwerven waren of dat hun ouders gewoon niet voor ze konden zorgen. De meeste van hun zitten ook bij mij in de klas, dus dat is wel erg leuk. Mooi ook om te zien dat zij de beste zijn in Engels en enorm gemotiveerd. Als ik daar ben gaan we met z'n allen huiswerk maken ( dat ik vaak zelf heb gegeven) en daarnaast nog voetballen of andere spelletjes doen. Daarnaast vinden ze m'n iPhone ook erg interessant voor de weinige spelletjes die daar op staan. Vandaag kregen ze een Marvel superheld van me als ze klaar waren met hun huiswerk. Opeens waren ze zo klaar! Normaal gesproken zijn er meer vrijwilligers die meehelpen in het weeshuis, maar deze zijn inmiddels allemaal vertrokken. Na het weeshuis loop ik naar huis en ben ik rond half 7 dan thuis of ga ik nog even naar lakeside. Het maakt niet uit wat voor weer het is daar, het is er altijd fantastisch! Dal baht is 's avonds rond half 9 en rond 10 uur ga ik vaak volledig gebroken naar bed.
Hier is alleen zaterdag een vrije dag en begint de week op zondag. Een 6 daagse werkweek dus! De eerste zaterdag dat ik hier was heb ik samen met een andere vrijwilliger wat toeristische trekpleisters van Pokhara bezocht. Afgelopen zaterdag ben ik samen met Bed Hari om 4 uur 's ochtends naar Sarang khot gereden om daar de zon op te zien komen boven het Annapurna gebergte, 's middags paragliden over Pokhara en 's avonds met mijn zusje naar een outdoor bios geweest met lakeview! M'n vrije dag is dus goed besteed ;). 

Project voor donaties

Mijn Nepalese organisatie is een project gestart om een school, die volledig verwoest is, weer op te bouwen. Het gaat om een school dat stond in een het dorp Bungamati in het Lalitpur district. Bungamati is een van de hardst getroffen gebieden in dat district door de aardbeving van 25 april. In totaal zitten 280 kinderen op deze school die momenteel al 6 weken niet meer naar school kunnen gaan. Het project houdt in dat de school opnieuw opgebouwd wordt zodat de kinderen snel weer onderwijs kunnen krijgen. Inmiddels heb ik geleerd hier in Nepal dat onderwijs enorm belangrijk is voor kinderen om verder te komen en uit de armoede te komen, maar ook om het land verder te ontwikkelen. Met deze achtergrond denk ik dat dit het juiste project is om, met alle donaties die ik heb ontvangen, bij te dragen aan de wederopbouw van deze school, zodat ook deze kindjes een betere toekomst zullen krijgen. 
Inmiddels hebben ze de buitenmuren al opgebouwd, maar is er geen geld meer om verder te bouwen. Hoeveel geld er nog nodig is en een verdere uitwerking van het plan krijg ik nog ( dat duurt hier soms even ;). Ik houd jullie op de hoogte zodra ik hier nog meer over weet.

Groetjes Renee