The real Nepali life

Inmiddels ben ik alweer over de helft van m'n reis. De tijd gaat enorm snel, en ook al ben ik hier nog maar 5 weken het voelt net of ik hier al maanden woon. Inmiddels ken ik aardig de weg, heb ik m'n favoriete spots en kom ik veel bekenden tegen op straat. Pokhara is wat betreft een groot dorp. De Nepali's staan daarnaast altijd open voor een praatje en zijn vaak nieuwsgierig naar mij als (bijna enige) buitenlander en wat ik hier kom doen. Daarnaast vinden kindjes het ook gewoon leuk om hun enige Engelse woordjes (Hi, how are you) uit te proberen. In het begin vond ik het soms wel lastig dat ik echt de enige westerling hier ben, maar nu vind ik het eigenlijk juist fijn. Het is een enorm mooie ervaring om volledig ondergedompeld te worden in de Nepalese cultuur en om de Nepali's beter te leren kennen. En daarnaast geen gezeik over materialistische dingen, dat je schoenen vies zijn of dat je haar niet goed zit. Best fijn he!

Mijn 'werkweek' bestaat uit 6 dagen In totaal geef ik les aan 5 klassen aan de Shree Krishna Secondary school. Deze school is een government school en alle kindjes komen uit arme families. 5 klassen lesgeven is wat de leraren hier maximaal doen, maar vaak doen ze er 3 of 4. Er zitten zo'n 400 leerlingen op deze school verdeeld over nursery (kindergarden) en class 1 - 10. De oudste leerlingen zijn rond de 16 jaar oud, de jongsten 3. Na de ensembly gaan de leerlingen naar hun eigen klas. De leraren komen daarna. Elke leerling heeft een nummer gerankt op de cijfers die je hebt behaald. Als je nummer 1 bent, ben je de beste van de klas en nr 35 de slechtste. Dus elke ochtend wordt dat even benadrukt. Eigenlijk wel handig voor mij, zodat ik weet welke leerlingen meer aandacht nodig hebben. En als nr 1 niet snapt wat ik uitleg, dan snapt niemand het. Voor de les bespreken Bedhari (Engelse leraar) en ik altijd de les kort. Het leersysteem bestaat uit veel napraten van de leraar en zo snel mogelijk een woord kunnen spellen. Dit resulteert erin dat veel leerlingen niet kunnen lezen en als ze een beetje kunnen lezen, niet begrijpen wat ze lezen. Dit probeer ik ook aan Bedhari uit te leggen en vaak proberen we dan iets anders zodat ze echt moeten nadenken en zodat ze begrijpen wat er wordt gezegd.

Wat betreft het lesgeven nemen sommige leraren het serieus, maar sommigen gooien er wel een beetje met de pet na. Te laat komen voor de les of gewoon de hele les wegblijven. Soms worden leraren door een leerling opgehaald met de vraag of ze nog komen! Omgekeerde wereld dus!

Vorige week is besloten dat het vanaf deze week vakantie is voor 4 weken. Dit was namelijk onzeker omdat de kinderen een aantal weken school missen ivm de aardbeving. Ik heb aangeboden aan klas 5 en 6 om extra Engelse les te geven en daar konden ze zich voor opgeven. Bijna iedereen wilde extra les hebben, dus nu geef ik 's ochtends van 8.00-12.00 uur les aan zo'n 35 leerlingen. Het zijn met name meisjes die dit wilden en zij zijn ook vaak het braafst en luisteren een stuk beter dan de jongens. Gezien de verschillen dus mannen en vrouwen hier, vind ik het erg goed dat ze deze meisjes zo gemotiveerd zijn om te leren. Vaak worden meisjes nl vroegtijdig van school gehaald om mee te helpen in het huishouden of om te werken. Sowieso erg leuk om te zien dat, ondanks dat het vakantie is, bijna de hele klas nog extra naar school wilt! Vaak zitten ze 's ochtends al op me te wachten om te kunnen beginnen. As vrijdag is de laatste dag en na de les gaan we met z'n allen naar het park om spelletjes te spelen etc. Iedereen is nu al zooo excited!!

Omdat vorige week dus m'n laatste officiële schooldag was, was vorige week ook m'n afscheid met de klassen en de leraren. Voor elke leerling uit m'n klas had ik snoepjes en speelgoed meegenomen. En aangezien het ook de laatste les was voor de vakantie hebben we er een leuke les van gemaakt met zingen en dansen. Uiteraard vonden ze dat ik ook een liedje moest zingen, dus ook ik heb m'n zangkunsten even laten zien en wat Hollandse hitjes tevoorschijn getoverd.

Na alle lessen volgde het afscheid met de leraren, schoolhoofd en ook de president (van de school) was aanwezig. Het gaat dan heel officieel met als eerste het verwelkomen van belangrijke personen (incl. Ik ;)) Na een speech van de president, van het schoolhoofd en van mij kreeg ik m'n thika (rode stip) op m'n voorhoofd (en wangen), een speciale sjaal en een certificaat. Het geven van de thika is een gebaar van respect en daarmee wens je iemand het beste toe. Ik had taart en fruit meegenomen om iedereen te bedanken. Het was natuurlijk maar een korte tijd, maar toch gek om van iedereen nu alweer afscheid te nemen. Al ben ik bij veel leraren uitgenodigd om te komen eten, dus die zie ik vast nog een keer.

Ook al hoef ik niet de hele dag naar school mijn dagen zijn er nog drukker op geworden. Na school, snel even naar huis voor Dal Baht en daarna naar het weeshuis. Inmiddels zijn we al een aantal keren gaan vissen, zwemmen in het meer en mountainbiken. Vaak daarna nog naar lakeside en dan ben ik rond 9 uur 's avonds thuis. Gelukkig staat m'n Dal Baht dan op me te wachten. In het begin voelde ik me een beetje schuldig dat ik niets in het huishouden hoefde te doen (alleen m'n eigen kleren wassen, met de hand!) Maar dat gevoel is snel weggegaan toen ik erachter kwam dat m'n (host) vader en moeder de meeste tijd van de dag thuis door brengen en vaak met een potje kaarten. Af en toe heeft m'n vader een of andere meeting, ik ben er nog niet echt achter wat hij precies echt doet en daar ga ik denk ik ook niet achter komen haha ;)

De monsoon ( regentijd) is inmiddels al een aantal weken begonnen, maar tot nu toe valt het mee. Maar als het regent is het enorm hard en ontstaan er kleine rivieren op straat. Iedereen is blij als het hier regent omdat dan de hitte een beetje verdwijnt en er eindelijk rijst verbouwd kan worden. Wat betreft aardbevingen was er vorige week nog een aardige rond de 4.5 magnitude. Vooral Kathmandu heeft deze aardbeving gevoeld en iedereen rende naar buiten op straat. Hier in Pokhara heb ik er niets van gemerkt. In totaal zeggen ze dat er 3500 aardbevingen of naschokken zijn geweest. Echt bizar!

Voor de mensen die zich zorgen maken of ik ook wel geniet en tijd heb voor mezelf, daar kan ik volmondig JA op zeggen. Ik geniet van elke dag dat ik hier ben en ik krijg enorm veel energie van alles wat ik hier doe. Daarnaast besteed ik m'n vrije dag vaak om leuke dingen in de omgeving te doen zoals: raften, canyoning, paragliden, tempels bezoeken en dit weekend ga ik 3 dagen naar chitwan national park om wat olifanten, neushoorns en heel misschien tijgers te spotten. Volgende week staat een 5 daagse trekking op het programma en hopelijk ga ik ook nog een bungy jump maken. Het moet natuurlijk wel living on the edge zijn . Wat betreft het living on the edge verhaal heb ik ternauwernood een sprong van 10 meter naar beneden in het water overleefd ( met canyoning). Vol zelfvertrouwen moest ik op de rotsen een paar sprongen naar voren maken om daarna naar beneden te springen. Dit ging niet helemaal goed en ik kwam vol met gezicht op het water terecht. Gelukkig had ik een helm op en na een paar dagen ging m'n hoofd- en nekpijn weer weg. Eind goed al goed!

Projecten voor donaties
Inmiddels heb ik 2 projecten gekozen voor alle donaties die ik van jullie heb ontvangen:

Project 1: wederopbouw van een school
Mijn Nepalese organisatie is een project gestart om een school, die volledig verwoest is, weer op te bouwen. Het gaat om een school dat stond in een het dorp Bungamati in het Lalitpur district. Bungamati is een van de hardst getroffen gebieden in dat district door de aardbeving van 25 april. In totaal zitten 280 kinderen op deze school die momenteel al 6 weken niet meer naar school kunnen gaan. Het project houdt in dat de school opnieuw opgebouwd wordt zodat de kinderen snel weer onderwijs kunnen krijgen. Inmiddels heb ik geleerd hier in Nepal dat onderwijs enorm belangrijk is voor kinderen om verder te komen en uit de armoede te komen, maar ook om het land verder te ontwikkelen. Met deze achtergrond denk ik dat dit het juiste project is om, met alle donaties die ik heb ontvangen, bij te dragen aan de wederopbouw van deze school, zodat ook deze kindjes een betere toekomst zullen krijgen.

Inmiddels hebben ze de buitenmuren al opgebouwd, maar is er geen geld meer om verder te bouwen. Voor nu is er geld nodig om het dak op te bouwen en daarna is de school bijna klaar voor gebruik!

Project 2: studiematerialen
Naast het opbouwen van de school zal ik het resterende geld gebruiken voor een ander project. 2 leraren op mijn school zitten bij de lions club. Zij hebben verschillende projecten opgezet om slachtoffers van de aardbeving te helpen. Normaal gesproken mogen alleen leden van mee helpen aan een project, maar voor mij hebben ze een uitzondering gemaakt. Na een meeting met 6 board members van deze club hebben ze mij verkozen tot project coördinator van een project om voor 30 leerlingen van mijn school in Pokhara, die getroffen zijn door de aardbeving, te helpen om studie materialen zoals pennen, schriften, uniformen en schoenen voor ze aan te schaffen. Op deze manier kunnen ze naar de vakantie weer naar school!

Samen met de voorzitter, secretaresse, en een van de leraren ben ik deze spullen vorige week gaan kopen op de markt. Woensdag 1 juli is er een bijeenkomst op mijn school om deze spullen uit te delen aan de leerlingen. Dit gaat volgens mij een aardig officiële ceremonie worden aangezien alle leraren van de school aanwezig moeten zijn. Zodra ik foto's heb, zal ik ze op de site plaatsen!

Dat was het voor nu weer even. In ieder geval super bedankt voor alle donaties en tot over 3 weken!

Liefs Renee